Laat maar

30 jun Laat maar

‘Laat maar’, ken je dat gevoel, die gedachte? Ik ken het, als ik boos ben of verdrietig. Het is een afsluiten, een loslaten van je verlangen. Indirect wil je iets anders vertellen; wil je aandacht of ben je boos. Wat een moed is er nodig om weer ‘open’ te gaan, om jezelf weer in te brengen, je kwetsbaarheid, zodat er weer een contact is.

Ik ben een keer heel erg geschrokken toen ik erachter kwam dat een collega onze relatie al een jaar geleden met mij had verbroken. Ik had haar veel minder aandacht gegeven, omdat ik met de geboorte van mijn zoon helemaal in beslag genomen was door mijn moederschap. Zij miste de aandacht en sprak zich niet uit. Ik had het niet door. Toen het een jaar later ter sprake kwam, schaamde ik me rot! Onze relatie was in stilte verbroken en ik kreeg het niet meer gerepareerd. Er was een afstand in ons contact gekomen. Het lukte me niet meer dichterbij te komen. “Laat maar”, voelde ik van haar. Dat vond ik heel verdrietig. Ik hield veel van deze collega. Ze was als een vriendin voor me. Ik droom nog steeds over haar. Deze ervaring heeft veel indruk op mij gemaakt. Het heeft me ook geleerd dat mensen op verschillende manieren met hun pijn of verdriet omgaan. En dat relaties soms lastig zijn te herstellen.

Ik doe een pleidooi voor transparantie. Laat elkaar zien welke gevoelens er leven. Vertel de pijn én je verlangen! Luister naar verdriet en boosheid. Als je ‘laat maar’ denkt, ga dan na: wat is de teleurstelling? Welk verlangen ligt daaronder? Spreek jezelf uit! Zeg: “ik voel me verdrietig omdat ik niet de aandacht heb gekregen waar ik zo van hou. Ik geef om je. Ik wil graag met je zijn. Ik laat je niet los.”